Eind januari waren Ellie en ik een week op Schiermonnikoog, het mooiste Waddeneiland vinden we, ofschoon de andere eilanden natuurlijk ook hun eigen charme hebben en prachtig zijn. Schier is niets voor niets, als gehele eiland, een Nationaal Park. De natuur kan hier lekker z'n gang gaan en iedere keer als je er komt zie je weer veranderingen in het landschap, met name natuurlijk aan de Noordzee kant. De Wadden kant van het eiland is met de bijbehorende dijk meer vast geklonken op z'n plek.
Elke ochtend ging ik even kijken bij de jachthaven of er interessante dingen te zien en eventueel te fotograferen waren. Wat me opviel was dat er nogal wat dode brandganzen en eidereenden lagen. Vogelgriepslachtoffers bleek al snel. Op diverse plekken op het eiland kwamen we vogels tegen die zich hadden afgezonderd en die je heel dicht kon benaderen omdat ze te ziek waren om weg te vliegen. In een bepaald stadium van de ziekte raken ze schijnbaar gedesorienteerd en beginnen met hun kop draaiende bewegingen te maken.
De afgelopen jaren heeft deze ziekte heel veel slachtoffers gemaakt bij bepaalde soorten vogels, met name bij soorten die, in tijdens het broeden of anderszins, in dichte groepen bij elkaar zitten. Enkele jaren geleden was de slachting onder de grote sterns op o.a. Texel en Griend gigantisch; hele kolonies zijn toen weggevaagd. Gelukkig bleken er toch nog vogels te zijn die een bepaalde immuniteit hadden opgebouwd en afgelopen voorjaar (2024) waren er bv. op Texel toch weer 2 broedkolonies van de grote stern. Het blijft wel een akelig gezicht om zo'n prachtig beest als een volwassen mannetje eidereend op deze manier dood te zien gaan.
Tevens zaten er op het wad bij de jachthaven weer groepjes overwinterende pijlstaarteenden. Omdat het over het algemeen een beetje grijs weer was, ben ik vooral met highkey fotografie bezig geweest. Hieronder een aantal beelden die ik heb gemaakt van pijlstaarten en andere soorten, met mijn Nikon Z8 en Nikkor 120-300 mm , al dan niet met 1.4 converter.
Highkey fotografie vind ik leuk om te doen om verschillende redenen: het is weliswaar geen volstrekte weergave van de werkelijkheid zoals je het aantrof maar dat interesseert met niet omdat het me in de eerste plaats gaat om mooie beelden maken Het is wel een manier (waarbij je tijdens het nemen van de foto al ziet wat er mogelijk is en gaat overbelichten, ook de contrasten wat verhoogt en dat eventueel in de nabewerking nog wat aanzet) om een beetje een waterverf-achtig beeld te creëeren, waarbij het patroon van het verenkleed mooi en fris kleurig uitkomt en bepaalde details wegvallen. Doordat laatste gaat daarom ook meer de focus naar het hoofdonderwerp, de eenden in dit geval.
Je kunt deze manier van fotograferen zeker niet altijd gebruiken maar bijvoorbeeld bij sneeuw, mist of grijs weer en bij onderwerpen met veel lichte delen, kan het erg leuk zijn om te doen. In feite leg je de nadruk op de lichtere delen van de foto.
De foto hierboven maakte ik op het Noordzeestrand. Dikwijls startten we onze onze strandwandelingen, vanaf strandpaviljoen de Marlijn, de meest noordoostelijke horecalokatie van Nederland. Fiets stallen en het strand op, meestal rechtsaf een aantal kilometers over het strand om daarna de binnenduinen in te gaan om uit te komen op het zogenaamde Staatswaterpad, wat weer terug loopt in westelijke richting, met mooie uitzichten over diverse duinvalleien met riet en waterpoelen.
Op het strand zelf kwamen we nog een eenzame brandgans tegen(zie foto hieronder). Deze foto heb ik gemaakt met mijn 24 mm lens, dus dan weet je het wel: deze gans loopt niet echt meer weg en is ziek.
Een andere plek waar we regelmatig, vaak in de avond, naar terugkeren is het Rif, een grote zandplaat, die vast tegen het eiland aan ligt, waar Waddenzee en Noordzee elkaar ontmoeten. Meestal ligt er wel een dun laagje water op de plaat, wat altijd zorgt voor mooie reflecties bij ochtend,- en avondlicht. De wind heeft hier vrij spel en dat zie je dikwijls terug op de foto's.
De ruimte en de stilte van het Wad beleven, kan uitstekend op het Rif, waar ook de lucht een belangrijk deel uitmaakt van het totale landschap!
Het Wad is Nederlands belangrijkste natuurgebied en een onmisbare schakel in het leven van vele soorten trekvogels en vogels die er het hele jaar verblijven. Het is dan ook niet voor niets het het hele Waddengebied (NL, D en DK) door de UNESCO is uitgeroepen tot een Wereld Erfgoed gebied. Echter, waar de natuur in het nationale beleid t.a.v. de Waddenzee op nummer 1 zou moeten staan, komt deze helaas vaak op de laatste plaats, omdat ook zelfs hier economische (korte termijn) doelen de priorieit krijgen. Op het moment van schrijven (februari 2025) is er zelfs het snode plan om een zware stroomkabel voor de windturbines ten noorden van de Wadden dwars onder het Nationale Park Schiermonnikoog te laten lopen! Minister van Groene Groei Sophie Hermans denkt dat dit de beste optie is, terwijl er volgens Ineke van Gent (burgemeester van Schiermonnikoog)een veel betere optie is om een meer oostelijk traject te kiezen. Het gevaar bestaat, en daar is al meerdere keren door de UNESCO voor gewaarschuwd, dat het Nederlandse deel van de Waddenzee haar Werelderfgoedstatus gaat kwijtraken. En ja, dat heeft ook economische gevolgen!
Je kunt via deze link een petitie ondertekenen die tegen de huidige plannen van minister Hermans is: https://geenkabel.petities.nl
Voor veel vogels is onze Waddenzee een onmisbaar " tankstation" om hun reis vanaf hun broedgebieden (meestal hoog arctische gebieden in met name Siberië) naar hun winterkwartier, zoals Banque d'Arguin (Mauretanië) te kunnen overbruggen.
Met name bij hoog water zoeken veel steltlopers een zogenaamde " hoogwatervluchtplaats" op , om bij laag water weer te gaan foerageren op het droog gevallen wad. Dat geldt ook voor scholeksters. Vogels die dan op zo'n vluchtplaats staan uit te rusten, worden soms opgeschrikt door gevaar, in de vorm van roofvogels, als de slechtvalk, of dichter bij het eiland door menselijke activiteiten.
Tot slot, een mooie plek om watervogels, zoals allerlei eendensoorten, aalscholvers en, in het voorjaar, lepelaars te zien, is de kijkhut bij de Westerplas. Overigens is er recent een nieuw kijkscherm elders langs de plas geinstalleerd. Sommige eenden komen erg dichtbij en zijn vaak in de winter op hun mooist.
Comments